اخبار شرکت مطالعه‌ای از تهویه محافظتی ریه در بیهوشی حمایت می‌کند

در اتاق عمل، متخصصان بیهوشی پارامترهای ونتیلاتور را با دقت زیر نظر دارند، زیرا هر تنفس مستقیماً بر ایمنی ریه تأثیر می گذارد. در حالی که تهویه مکانیکی در طول بیهوشی ممکن است روتین به نظر برسد، اما چالش ها و خطرات متعددی را به همراه دارد. انتخاب حالت تهویه مناسب، تعیین تنظیمات بهینه ونتیلاتور و پیشگیری از آسیب ریه ناشی از ونتیلاتور (VILI) عوامل مهمی هستند که بر نتایج و بقای بیمار تأثیر می گذارند.

برای بیماران بزرگسالی که تحت بیهوشی عمومی با لوله گذاری داخل تراشه یا دستگاه های راه هوایی فوقانی قرار می گیرند، تهویه مکانیکی به عنوان وسیله اصلی حمایت تنفسی عمل می کند. این مقاله به بررسی انتخاب حالت تهویه، پیکربندی پارامترهای ونتیلاتور و استراتژی های محافظت از ریه برای بهبود تصمیم گیری بالینی و ایمنی بیمار می پردازد.

عمل بالینی مدرن در درجه اول از دو حالت تهویه استفاده می کند که هر کدام مزایا و کاربردهای متمایزی دارند:

• تهویه با کنترل فشار (PCV): این حالت تنفس را با فشار استنشاقی از پیش تعیین شده ارائه می دهد و مزیت محدود کردن فشار راه هوایی و کاهش خطر باروتروما را ارائه می دهد، به ویژه برای بیمارانی که کاهش انطباق ریه دارند. با این حال، حجم جاری به انطباق ریه و مقاومت راه هوایی بستگی دارد و نیاز به نظارت دقیق برای اطمینان از تهویه کافی دارد.
• تهویه با کنترل حجم (VCV): این حالت حجم جاری از پیش تعیین شده را با جریان ثابت ارائه می دهد و تهویه مداوم را تضمین می کند. در حالی که حجم های جاری پایداری را فراهم می کند، VCV ممکن است فشارهای راه هوایی بالاتری ایجاد کند و به طور بالقوه خطر آسیب ریه را افزایش دهد. نظارت مداوم بر فشار راه هوایی هنگام استفاده از این حالت ضروری می شود.

متخصصان بالینی باید عوامل فردی بیمار از جمله سابقه ریوی، روش جراحی و عمق بیهوشی را هنگام انتخاب حالت های تهویه در نظر بگیرند. رویکردهای ترکیبی مانند کنترل حجم تنظیم شده با فشار (PRVC) ممکن است مدیریت متعادل فشار و حجم را در موارد خاص ارائه دهند.

تنظیمات دقیق ونتیلاتور به طور قابل توجهی بر عملکرد تنفسی و محافظت از ریه تأثیر می گذارد:

• حجم جاری (Vt): توصیه های سنتی 10-12 میلی لیتر بر کیلوگرم با شواهدی که از حجم های کوچکتر (6-8 میلی لیتر بر کیلوگرم) برای کاهش خطر VILI پشتیبانی می کنند، جایگزین شده است. برای بیماران ARDS یا کسانی که در معرض خطر هستند، حتی حجم های کمتر (4-6 میلی لیتر بر کیلوگرم) ممکن است مناسب باشد.
• سرعت تنفس (RR): معمولاً در 12-16 تنفس در دقیقه تنظیم می شود، RR باید برای حفظ سطح طبیعی PaCO2 (35-45 میلی متر جیوه) بر اساس نیازهای متابولیک تنظیم شود.
• نسبت دم به بازدم (I:E): نسبت های استاندارد 1:2 یا 1:3 زمان بازدم کافی را تضمین می کند. بیمارانی که محدودیت جریان هوا دارند (به عنوان مثال، COPD) به بازدم طولانی تری برای به حداقل رساندن PEEP ذاتی نیاز دارند.
• فشار انتهای بازدم مثبت (PEEP): به طور کلی در 5-10 سانتی متر H2O حفظ می شود، PEEP از فروپاشی آلوئولی جلوگیری می کند اما برای جلوگیری از بیش از حد کشش در حالی که اکسیژن رسانی را بهینه می کند، به تیتراسیون دقیق نیاز دارد.
• فشار اوج دم (PIP): باید زیر 30 سانتی متر H2O باقی بماند تا از باروتروما جلوگیری شود. PIP بیش از حد ممکن است نیاز به تنظیم حجم جاری یا جریان دم داشته باشد.

برای به حداقل رساندن خطر VILI، پزشکان باید موارد زیر را اجرا کنند:

• تهویه با حجم جاری کم (6-8 میلی لیتر بر کیلوگرم)
• محدودیت فشار راه هوایی (PIP تیتراسیون PEEP مناسب
• هیپرکاپنی مجاز در صورت لزوم
• اجتناب از تهویه بیش از حد
• مانورهای دوره ای جذب ریه
• ملاحظات جمعیت خاص

بیماران چاق:

• کاهش انطباق ریه نیاز به حجم های جاری کوچکتر (6 میلی لیتر بر کیلوگرم)، PEEP بالاتر (8-12 سانتی متر H2O) و افزایش سرعت تنفس دارد. بیماران COPD:
• محدودیت جریان هوا نیاز به کاهش حجم جاری (6-8 میلی لیتر بر کیلوگرم)، سرعت تنفس کمتر و زمان بازدم طولانی دارد. بیماران جراحی لاپاراسکوپی:
• افزایش فشار داخل شکمی نیاز به حجم های جاری بالاتر (8-10 میلی لیتر بر کیلوگرم) و PEEP (5-8 سانتی متر H2O) برای حفظ تهویه کافی دارد. خطرات و عوارض

نتیجه گیری: دقت در مدیریت ونتیلاتور